STinG - ostateczne rozwiązanie
- dely / Blowjobb
Wbrew pozorom i panującym powszechnie opiniom, szesnastobitowe komputery Atari mogą się jeszcze do czegoś przydać w trzecim tysiącleciu. A mogą być przydatne nie tylko do najprostszych prac typu edycja krótkich tekstów, względnie do prowadzenia rejestru książek i wypożyczonych znajomym płyt Blu-ray.
Mimo, że Internet upowszechnił się dawno po tym, kiedy komputery z serii ST ustąpiły miejsca w domach i biurach popularnym obecnie pecetom, to dzięki niezależnym programistom i utalentowanym sprzętowcom możemy korzystać z wygody udostępnianej przez globalną sieć również w maszynach kojarzonych z ikoną trzmiela.
Niestety konfiguracja najpopularniejszego stosu TCP/IP dla popularnych "esteków" przysparza wielu kłopotów nawet użytkownikom zaprawionym w retro bojach, a przecież – w moim przekonaniu – nie jest to nic trudnego, a kiedy skończycie czytać ten krótki artykuł, sami stwierdzicie, że nie było warto się bać.
No dobrze – ktoś może zadać pytanie – ale do czego może się przydać połączenie sieciowe Atari ST z Internetem. Przecież nawet komputery obecnej klasy mają nierzadko problemy z wyświetlaniem przeładowanych reklamami i dynamiczną zawartością stron WWW, trudno się też spodziewać, że na ośmiomegahercowym procesorze skorzystamy z dobrodziejstw zdobywającego rynek strumieniowania wideo. Zgoda. Nie będzie można oglądać stron. Nie będzie można również korzystać z YouTube i Netfliksa. Ale najpoważniejszą zaletą będzie szybka i pewna wymiana plików – nie każdemu przecież podoba się ciągłe wyjmowanie karty SD z SatanDiska, tudzież UltraSatana i wkładanie jej do czytnika w PC. Nie każdy potrafi tak skonfigurować sterownik twardego dysku, aby jednocześnie znajdowały się tam partycje odczytywane przez Atari i PC. Pominę również wyjątkowo niewygodną wymianę plików poprzez stację dysków, ponieważ użytkowników posiadających ten relikt przeszłości w nowoczesnym komputerze można policzyć na palcach jednej ręki.
Co będzie potrzeba:
- Atari ST z przynajmniej 1 MB RAM
- karta sieciowa
- stos TCP/IP
- oprogramowanie
Pierwsza pozycja na liście jest raczej oczywista, bez niej nikt by zajrzał nawet do artykułu – teoretycznie wszystkie obecnie używane komputery Atari ST mają przynajmniej jeden megabajt pamięci RAM. Druga już nie jest tak oczywista – jak to karta sieciowa? Przecież tylko komputery przeznaczone na rynek profesjonalny miały możliwości być rozbudowywanymi? Otóż i tak, i nie. Prawdą jest, że w na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych tylko komputery z serii Mega ST/E i TT miały możliwość być rozszerzonymi o wyjścia i wejścia BNC i AUI, które były wykorzystywane w łączeniu maszyn w sieć (pominiemy obecne w niektórych maszynach złącza RS-422, ponieważ tak naprawdę nie znalazły nigdy szerszego zastosowania), ale dziś, w trzecim tysiącleciu, te karty są dosyć trudne do zdobycia, a największą przeszkodą w ich użyciu są nieprzystające do dzisiejszych realiów złącza – BNC nikt dziś nie używa, a AUI wymaga transceivera aby podłączyć za jego pomocą popularną skrętkę. Pozostaje nam użycie, korzystającego z obecnego w każdym komputerze z serii gniazda cartridge, modułu NetUSBee*. Oczywiście, jeśli posiadacie w swoich zbiorach Mega ST/E TT i kartę korzystającą ze złącza MegaBUS/VME, to nie musicie zamykać okna z artykułem – sposób konfiguracji jest analogiczny dla wszystkich kart.
Stos TCP/IP, czyli rezydentne oprogramowanie umożliwiające połączenie się z siecią to akurat problem najniższego rzędu, aktualną wersję STinGa, pobierzecie klikając w ten odnośnik.
Oprogramowanie – tu już jesteśmy ograniczeni tylko naszymi potrzebami. Z wiadomych, wcześniej wymienionych, względów nie polecamy testowania przeglądarek WWW (chyba, że jesteście wyjątkowo ciekawscy i nie przyjmujecie do wiadomości, że nie warto), ale z poczty e-mail, klienta FTP (w szczególności), tudzież IRC – czemu nie? Listę polecanego oprogramowania, które będzie działać na najpopularniejszych konfiguracjach znajdziecie na końcu tego tekstu. Czas rozpocząć konfigurację komputera.
Przed rozpoczęciem pracy należy koniecznie odłączyć komputer od zasilania, a następnie wpiąć kartę do portu cartridge, który znajduje się po lewej stronie Atari (użytkownicy Atari Mega ST/STE i TT, posiadający karty podłączane do złącz MegaBUS i VME muszą otworzyć obudowę i starannie umieścić kartę w porcie rozszerzeń). Następnie ponownie podłączamy zasilanie i włączamy komputer, uruchamiamy dowolne oprogramowanie, uważnie obserwując, czy nie pojawiają się niepokojące objawy, czy maszyna nie zawiesza się, względnie samoczynnie się nie resetuje. Jeśli nie – przechodzimy do instalacji stosu TCP/IP STinG.
W tym celu rozpakowujemy do głównego katalogu twardego dysku Atari zawartość archiwum STinG126.zip (jeśli w Waszym systemie nie ma zainstalowanego programu rozpakowującego możecie zrobić to na PC i przenieść zawartość na dyskietce 720 KB), w którym oprócz plików ze stosem znajduje się aplikacja zarządzająca akcesoriami. Następnie resetujemy komputer, po czym sprawdzamy czy poprawnie załadował się STinG oraz – przede wszystkim – panel sterowania akcesoriami, znajdziemy go w menu DESK -> Control Panel. Jeśli wszystko wykonaliśmy poprawnie, w panelu sterowania znajdziemy dwie opcje: STinG Internals i STinG Port Setup. Pierwsza z nich to panel informacyjny, którym nie będziemy się zajmować – najważniejszą jest ta druga, czyli konfiguracja stosu. Uruchommy ją.
W pierwszej kolejności, w otwartym oknie, należy sprawdzić, czy karta została poprawnie rozpoznana, można to poznać po tym, że po wybraniu z pierwszego menu rozwijanego opcji General oraz poniżej typu naszej karty sieciowej (menu Choose Hardware) powinien ukazać się adres MAC karty sieciowej. Następnie zaznaczamy checkbox "Active" i zapisujemy naszą konfigurację w głównym katalogu dysku twardego pod domyślną nazwą STING.PRT. Kolejnym krokiem będzie ustalenie adresu IP oraz maski podsieci, co wykonujemy wybierając z pierwszego rozwijanego menu opcję "Addressing". Wpisujemy tamże pożądany adres IP oraz maskę zgodną ze stosowaną w naszej sieci lokalnej, potem zaznaczamy checkbox przy etykiecie "Reload Routing Table" i ponownie zapisujemy naszą konfigurację.
Kolejnym – najważniejszym, tym w którym popełnia się najwięcej błędów – krokiem będzie przygotowanie pliku odpowiadającego za sterowanie ruchem pomiędzy Atari, a siecią. Aby poprawnie stworzyć plik ROUTE.TAB, bo o nim mowa, będziemy potrzebować edytora tekstu, który po naciśnięciu klawisza TAB wstawia znaki tabulacji, a nie ustawia za pomocą spacji pozycję kursora do najbliższego pola – na szczęście zwykły, wbudowany w Windows, Notatnik wystarczy. Uruchamiamy go zatem (najszybciej za pomocą kombinacji klawiszy WINDOWS+R, Notepad) i przygotowujemy naszą tablicę.
Przyjmijmy, że nasza sieć składa się z routera, który pracuje pod adresem 192.168.1.1, domyślna brama ma adres tożsamy z routerem, a maska to 255.255.255.0. Plik ROUTE.TAB powinien wyglądać następująco:
192.168.1.0 255.255.255.0 EtherNet 0.0.0.0 0.0.0.0 0.0.0.0 EtherNet 192.168.1.1
UWAGA. Proszę koniecznie zwrócić uwagę, aby pomiędzy wpisami był jeden znak tabulacji, a nie kilka spacji – w innym przypadku konfiguracja po prostu nie zadziała – STinG uzna te wpisy za błędne i zostaną one zignorowane. Najprościej sprawdzić to zaznaczając odstępy za pomocą myszy – powinien to być jeden znak, a nie kilka. Plik zapisujemy w katalogu C:\STING\.
To wszystko. Pozostało nam tylko zresetować komputer i sprawdzić za pomocą któregoś z narzędzi, czy połączenie sieciowe działa poprawnie – można to zrobić na przykład korzystając z dołączonego do pakietu STinG, programu PING.PRG (narzędzia znajdują się we wcześniej rozpakowanym katalogu C:\STING\).
Polecane oprogramowanie dla komputerów z procesorem 68000:
- klient e-mail: MyMail, Troll
- klient FTP: aFTP, Litchi
- klient NNTP: Newsie
- klient IRC: AtariIRC
cacy
Super artykuł ale ... mała nieścisłość w tekście: brama dla ST to właśnie adres routera czyli 192.168.1.1 a nie 192.168.1.0 jako, że 192.168.1.0 jest oznaczeniem wybranej podsieci z maską 255.255.255.0 a nie poprawnym adresem urządzenia.
Oczywiście to nie nieścisłość, a zwykły błąd. Już poprawiam, dzięki za zwrócenie uwagi.
Hej, dzięki za świetny i kompleksowy artykuł! Brakowało do tej pory jednolitej instrukcji, sam musiałem składać do kupy wiedzę z różnych miejsc. Dodałbym jeszcze informację o konfiguracji DNS - w pliku C:STINGDEFAULT.CFG należy znaleźć i wyedytować linię "NAMESERVER =" wpisując: NAMESERVER = 8.8.8.8, 8.8.4.4
Udało mi się! :) Dzięki za artykuł.